Sinds 5 oktober heb ik de massagepraktijk tijdelijk stop gezet. Door alle regels die er van buitenaf komen is het voor mij onnatuurlijk om te masseren. Vraag je mijn handen wat ze er van vinden? Ze willen natuurlijk masseren!! Ergens is er een stemmetje in mij dat zegt, je bent te voorzichtig. Het liefst wil ik het negeren. Heb geen zin om naar deze stem te luisteren. Toch ga ik de uitdaging aan om te luisteren wat ze mij te zeggen heeft. Ze wil mij weg houden bij mijn gevoel. Masseren gebeurt met gevoel, mijn handen weten wat ze mogen geven mijn hoofd doet soms alleen mee om te verwoorden wat er is. Toch het besluit om nu geen massage te geven. Juist nu er zoveel behoefte aan is. Wat nu? Om eerlijk te zijn weet ik het op dit moment niet. Wat ik wel weet is dat het de afgelopen maanden bijzonder was om te mogen masseren. Tijdens de massages waren we nog meer bewust dat aanraken en voelen belangrijk is. Het besef dat zorgen voor elkaar en voor jezelf het verschil maakt. Mijn handen maken nu van klei mooie organische beelden. Zo blijven ze voelen en in beweging. Mijn gevoel laat mij weten dat het nu tijd is voor stilte. Bewegingsloos in de tijd en toch stroomt het.
Een gedicht dat ik in 2019 schreef gaat als volgt.
Stilte
In de stilte zie ik alles
Alles zoals het is
De wind horen waaien
Hoor de schoonheid
in de stilte
In de stilte zie ik niets
Er is een open ruimte
Woorden zeggen me niks
De liefde komt tevoorschijn
in de stilte
In de stilte is het stil
Tijd voor nu
Bewegingsloos in de tijd
En toch stroomt het
in de stilte