Het is een tijd geleden dat ik een blog heb geschreven en geplaatst. Deze openingszin heb ik vaker gezien. In mijn hoofd gaan de radars te keer. Schrijf een leuk verhaal. Hou het luchtig. Laat de mens glimlachen. Inspireer, maak mooie zinnen. En ga zo maar door. Mijn handen strijken door mijn haren. Ik sluit mijn ogen, dan komt er vast iets. Ik wacht en wacht. Toe dan, laat het nu komen. Dan kan ik tegen mijzelf zeggen; dat heb je mooi gedaan. Druk en een verwachting nu gaat het vast en zeker gebeuren. Maar nee, er komt niets.
Of toch wel? Is het dit wat ik mag schrijven? Beginnen en zien waar het naar toe gaat. Geen verwachting en liever geen inspiratie. Laat de radars maar hard werken. Typ er maar omheen. Zij werken straks nog hard en dan lig ik languit op de bank. Dan ben ik klaar zonder moeite. Schrijven omdat het kan doordat ik ruimte toe sta. Ja ruimte toe staan, dat vergeet ik nog weleens. Dan verkramp ik in mijn doen en laten. Keer ik naar binnen zonder nog oog te hebben voor mijn omgeving.
Tijdens een massage of bosbad gaat het bijna vanzelf. Daar helemaal aanwezig zijn. Niks hard werken. Juist nieuwsgierig zijn. Open staan voor wat is zonder het te ver- of beoordelen. Dat geeft zo’n fijn gevoel. Ontspannen aanwezig zijn en daardoor juist alert. Daar wil ik graag meer van. Eigenlijk wil ik dat altijd wel. Stel je voor, altijd met een glimlach, stralend en aardig. Vanaf het moment als ik ‘s morgens wakker word tot ik ‘s avonds naar bed ga.
Soms ben ik in gevecht met mijn verkrampte ik. Deze is streng en hard. Rekt weinig mee. Deze verkrampte ik heeft ruimte nodig. Ze bedenkt dan van alles. Wil weg van hier, kijkt naar huizen in Frankrijk. Daar is ruimte genoeg. En dan vindt ze een mooi huis met uitzicht over de heuvels of de zee. Wie wil er mee? Er komen allerlei argumenten. Waarom het goed zou zijn, maar ook argumenten dat dit echt volstrekt een heel slecht idee is. De verkrampte ik was even uit haar lijden verlost. Dit cirkeltje loop ik wel vaker. Waarom? Om even te ontsnappen aan de kramp. Haar ruimte te geven. Om vervolgens weer hier aanwezig te zijn in het hier en nu.
Ik open mijn ogen, leg mijn handen op mijn buik. Leuk verhaal, luchtig en inspirerend. Glimlachen de radars in mijn hoofd.